<… έχει νόημα για τον κόσμο μια τέχνη που αγνοεί τον κόσμο;……….>
Η τέχνη, που δεν «διαβάζεται» ως έκφραση, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αναπαράσταση γιά κάποιο ….αρχείο….
Ήδη από την εποχή των καλλιτεχνών του πρώτου μισού του 20ου αι., έχουμε επίγνωση της εικονιστικής όψης των γεωμετρικών μορφών.
Με τους αφηρημένους εξπρεσιονιστές εκτιμήσαμε τα απροσδιόριστα μορφότυπα.
Ο Μοντριάν αναδιατύπωσε εκδοχές της χρυσής τομής,μιά τότε <επικαιροποίηση>, ώστε να καλύπτονται οι εγγενείς ανάγκες της βιομηχανικής περιόδου.
Μετά ο Πόλοκ και ο Ντε Κούνινγκ μας μύησαν σ’εκφράσεις της αβεβαιότητας, που μας επιτρέπουν, αλλά και προκαλούν, να υπερβαίνουμε τη τάξη των πραγμάτων.
Η καλλιτεχνική έκφραση στις μέρες μας είναι καί κοινωνικό εργαλείο.
(Σκέψεις- από το <Η τέχνη την εποχή της διακύβευσης>, / ΑΓΡΑ.1997)