…<Στο δύσμορφο κόσμο, αυτών των ναρκισσιστικών χρόνων, που ζούμε, η ζωγραφική, η ποίηση κι η μουσική δεν εμπνέονται απ’τη ζωή…, αλλά η μια απ’την …άλλη……>
/ OSC.WILDE.,1854-1900/…….κι άμεσα επαληθεύτηκε.
Νομίζω, οτι διαχρονικός τροφοδότης των τεχνών είναι η μουσική.
Αναμφισβήτητα αφηρημένη, ανεικονική και με κυρίαρχη διανοητική δομή… Αποό τους πρώτους της ήχους…
H τέχνη, που αφήνεται ολόκληρη γιά να αναπτυχθεί η σχέση με τον δέκτη… τον ακροατή.
Περιοχή συνειρμών.
Χώρος, που ο καθένας μας υποκειμενοποιεί το μήνυμα.
Στη ζωγραφική, στα εικαστικά γενικώτερα, είναι μεγάλο το βάρος με παγιωμένο το χαρακτήρα αναπαράστασης στο προσδοκώμενο από τον θεατή.
Ακόμη έχουμε υποτεταγμένους <φιλότεχνους>.
Είναι σαν να απαιτούσαμε από τη μουσική πάντα να επενδύει … στίχους……….
Αντί γιά μουσική ν’ακούμε …τραγούδια….. καί μόνο.