τα υπάρχοντα στον κόσμο και τα θέτει στην υπηρεσία του ανθρώπου με τους συνδυασμούς που επιβάλει η εκάστοτε ανάγκη (αυτή που δημιουργεί την πολυπλοκότητα, σκεφτείτε την πτήση του αεροπλάνου σε σύγκριση με το πέταγμα των πουλιών).
Ενώ η τέχνη δημιουργεί εκ του μη όντος έναν κόσμο κατανοητό από τον άνθρωπο, που απευθύνεται στον άνθρωπο και αξιολογείται μόνο από αυτόν.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τέχνη και επιστήμη έχουν ως κοινό φορέα τον ανθρώπινο νου, τον άνθρωπο γενικά. Ειπώθηκε ότι το χέρι που κρατά το πινέλο ή τη σμίλη, είναι το ίδιο που χειρίζεται την πένα, το νυστέρι και τα όποια άλλα εργαλεία και όργανα.
Το χέρι αυτό κινείται οδηγημένο από ένα μυαλό, έναν εγκέφαλο, ένα νου, μια καρδιά……….
«Πρέπει να γίνουμε και να μείνουμε όλοι επίμονα μοντέρνοι».
Υπογράμμισε έτσι ο Ρεμπώ, αυτό που χαρακτηρίζει την επιστήμη και την τέχνη, δηλαδή, την αέναη κίνηση, την αλλαγή, αυτό που στην επιστήμη ονομάζουμε πρόοδο και στην τέχνη νέα αναζήτηση (avant garde), αυτό που είναι, δηλαδή, πάντα πρωτοπορία στην ασταμάτητη εξέλιξη της δημιουργίας από τον άνθρωπο. (Ελ. Αρβελέρ συνθ- αποσπάσματα)